"Ik had als kind al geen zitvlees. Zat ik net in de ene kamer, wilde ik weer naar de andere."

Zijn ouders konden hem als kind al niet makkelijk vinden.
"Ik had al een gek gevoel toen ik zwanger was." verteld Laurah, de moeder van Charles. "Dan dacht ik 'he, ik ben toch zwanger?' maar ja, het leek of ik het niet was." Na de geboorte, die voortijdig was, waren ze hem in het ziekenhuis een paar keer kwijt.
"Lag hij in een andere couveuse. Maar er rinkelde geen belletje."

"Een keer zat hij in de kolenkelder." vertelt Xees, de vader van Charles.
"Hij had net nog op zolder gezeten, dit was echt een héél grote transitie." vult Laurah, nog aangedaan aan. "Vooral omdat hij niks bij zich had. Nog geen boterham, geen beker met water. We waren hem een hele dag kwijt, hij bleef maar van kamer wisselen."

Toen hij begon te puberen ging het pas echt fout. Hij bleek op school niet te handhaven, zat net bij biologie als hij opeens de drang voelde om bij scheikunde te gaan zitten.
"Het is als transmuraal niet makkelijk. Je kunt wel denken van goh, iemand wil gewoon in de andere ruimte zitten, dat mag toch best? Maar wat als je daar dan eenmaal zit? Dan is dat ook opeens de kamer waar je in zit en moet je weer wat anders. Ze snappen het gewoon niet."

Als jongvolwassene nam hij het besluit om definitief buiten te blijven.
"Het was niet meer leefbaar. Als transmuraal blijf je bezig."

Charles leeft nu volledig zelfbedruipend op het platteland.
"Kijk, een hekje kan nog net. Daar kan ik overheen kijken. Zo ver ben ik nu wel."
Maar moeilijk blijft het.

Charles heeft geen vriendin. Met dating gaat Charles volgende lente een poging  wagen.
"Het wordt misschien lastig." schat hij in. "Maar" zo sluit hij optimistisch af "Ik kan toch niet de enige zijn die dit heeft?"